jueves, 4 de febrero de 2010

ITACA

Una y otra vez emprendo un viaje
que al amanecer
con insistencia me devuelve
al mismo sitio con paisaje distinto.
Itaca está áhí, es ella pero siempre
diferente:
Esta Isla que muere a diario
renace.
Hay Islas, aquellas Itacas que reconoces, no
mueren
por mucho que uno u otros al archivo definitivo
las enviemos;
Itaca vive en el corazón. Es la Isla
a la que sin remedio
ni solución posible
vuelvo

4 comentarios:

magnético dijo...

Era un placer verdadero de visitar este sitio

Eugenio dijo...

Me ha gustado el poema, me recordó alguno que leí en alguna parte, creo que me he olvidado del lugar, quizá en tu mismo blog.

Pero es así como se describe algo que ha marcado nuestra vida.

Saludos

Eugenio

Unknown dijo...

¿Que no conoces RENFE?

YRPG dijo...

sempre tornam...

jo he tornat a trobarte, em van robar sa direccio de serviciosdeinsomnio i amb aquell furt van desapareixer tots es textos i pq no dir-ho, ses ganes de blogguejar, seré tonta de no guardar els textos, va ser una gran perdua, pero bonu, sempre hi ha q tornar a començar i exprimir encara mes els abecedaris, no?
bonu, ara ja the trobat de nou Irene : )
un plaer com sempre tornar-te a llegir, enserio...
Besades*

Salut!